کتاب تاریخ مشروطه ایران نوشته احمد کسروی در سال ۱۳۱۹ خورشیدی به چاپ رسید. این نوشته برجسته‌ترین سند نوشته شده دربارهٔ رویداد مشروطه و چند و چون آن می‌باشد و حتی در زمانی که نوشته‌های کسروی ممنوع شمرده می‌شود این نوشتار همچنان آبشخور و گواه پژوهش‌های تاریخی است. این کتاب توسط ایوان سیگل به انگلیسی نیز ترجمه شده‌است.

کسروی جلد نخست این کتاب را به نام «تاریخ هیجده سالهٔ آذربایجان» نوشته و پس از چاپ و نشر پوشینه دوم آن را به نام «تاریخ مشروطهٔ ایران» انتشار داد. او نوشتن این تاریخ را نخست از ماهنامه‌ای به نام پیمان آغاز کرد.

کسروی می‌گوید: «سی سال گذشت و یکی از آنان که در جنبش پا در میان داشته بود یا خود می‌توانست آگاهیهایی گرد آورد به نوشتن آن برنخاست، و من دیدم داستان‌ها از میان می‌رود و در آینده کسی گرد آوردن آن‌ها نخواهد توانست. یک جنبشی که در زمان ما رخ داده، اگر ما داستان آن را ننویسیم دیگران چگونه خواهند نوشت؟!...»

کسروی انگیزه‌های زیر را برای نگارش این نبشته برمی‌شمرد:

• بررسی رازهای ناکامی جنبش
• شناساندن قهرمانان راستین و پیشگیری از واژگونه نمایی تاریخ
• پیشگیری از چسباندن این جنبش به بیگانگان
• یاداوری کوشش کسانی که در آینده کنار گذارده شدند.
• پیشگیری از نوشته شدن تاریخ میهن به دست بیگانه
• و سرانجام درد فراموشی ایرانیان